ในช่วงปลายทศวรรษที่ 90 นักอนุรักษ์สัตว์ป่า Zoe Jewell และ Sky Alibhai กำลังต่อสู้กับปัญหาที่เกิดขึ้น ทั้งคู่กำลังศึกษา ประชากร แรดดำในซิมบับเว และพวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการยิงสัตว์ด้วยลูกดอกยาสลบและติดปลอกคอวิทยุที่คอของพวกมัน แต่หลังจากทำงานมาหลายปี นักวิจัยก็ตระหนักว่ามีปัญหาสำคัญ นั่นคือ เทคนิคของพวกมันซึ่งนักวิทยาศาสตร์ด้านสัตว์ป่าทุกประเภทใช้กันทั่วไป ดูเหมือนจะทำให้แรดตัวเมียมีลูกน้อยลง
นักวิจัยได้ตีพิมพ์ผลการวิจัยของพวกเขาในปี 2544 ซึ่งจุดชนวน
ให้เกิดความขัดแย้งใน โลก ของ การ อนุรักษ์ Stuart Pimm ศาสตราจารย์ด้านนิเวศวิทยาการอนุรักษ์แห่งมหาวิทยาลัย Duke กล่าวว่าปัญหาคือ การถูก “สวมปลอกคอ” นั้นสร้างความเครียดให้กับสัตว์อย่างมาก “ถ้าคุณกำลังเดินผ่านละแวกบ้าน แล้วจู่ๆ ก็มีคนแปลกๆ เข้ามารุมล้อมคุณ … และคุณโดนยิงที่ตูดด้วยลูกดอกและตื่นขึ้นมาพร้อมกับบางสิ่งที่คอ ฉันคิดว่าคุณคงมีรูปร่างไม่ดีเหมือนกัน” ,” เขาพูดว่า.
แต่จิวเวลและอาลีไฮมีความคิด ขณะทำงานร่วมกับชนเผ่าโชนาในซิมบับเวพวกเขาเห็นว่าผู้ตามรอยพื้นเมืองสามารถสรุปข้อมูลจำนวนมหาศาลเกี่ยวกับสัตว์ป่าจากรอยเท้าของสัตว์ รวมทั้งน้ำหนัก เพศ และสายพันธุ์ได้อย่างไร โดยไม่ต้องเข้าใกล้ตัวสัตว์เอง “เราจะออกไปเที่ยวกับหน่วยสอดแนมเกมในท้องถิ่น ซึ่งมักจะเป็นนักติดตามที่เชี่ยวชาญ และพวกเขามักจะหัวเราะเยาะเราขณะที่เรากำลังฟังสัญญาณเหล่านี้ที่มาจากปลอกคอ” Jewell กล่าว “พวกเขาจะพูดกับเราว่า ‘สิ่งที่คุณต้องทำคือมองลงไปที่พื้น’”
เป็นไปได้ไหมที่พวกเขาสงสัยว่าจะใช้เทคนิคที่ผ่านการทดสอบตามเวลาเหล่านี้กับความพยายามในการอนุรักษ์?
ใช่ปรากฎว่า ในปี 2547 ทั้งคู่ก่อตั้ง WildTrack ซึ่งเป็นองค์กรไม่แสวงหากำไรที่พัฒนาเทคนิคการระบุรอยเท้า (FIT) และซอฟต์แวร์พิเศษสำหรับนักวิจัยในการติดตามประชากรสัตว์ป่า WildTrack สามารถระบุสัตว์แต่ละตัวได้แม่นยำถึง 95% โดยไม่ต้องเข้าไปใกล้หรือใช้กล้องดักจับ นอกจากนี้ Jewell ยังกล่าวว่าเทคนิคของ WildTrack สามารถช่วยแก้ปัญหาหนึ่งในความท้าทายหลักในความพยายามในการอนุรักษ์ใดๆ ได้ นั่นคือ การหาจำนวนสัตว์ที่อยู่ในป่า และพวกมันอยู่ที่ไหนกันแน่
ในขณะที่กระบวนการได้รับแรงบันดาลใจจากเครื่องติดตามพื้นเมือง
Jewell กล่าวว่าเทคโนโลยีของ WildTrack ยังมีข้อจำกัดเมื่อเทียบกับความสามารถของพวกเขา “การดูว่าผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ [เครื่องติดตาม] ทำอะไรได้บ้างในภาคสนามนั้นเป็นเรื่องที่น่าถ่อมตัว” เธอกล่าว “เรายังเลียนแบบได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น”
วิธีการของ WildTrack ถูกใช้ในความพยายามอนุรักษ์หลายสิบครั้งทั่วโลก ตั้งแต่การเฝ้าติดตามแรดในนามิเบีย นากยูเรเชียนในโปรตุเกส ไปจนถึงเสือโคร่งในเนปาล ในประเทศจีน ซึ่งก่อนหน้านี้นักวิจัยแพนด้ามีทางเลือกเพียงเล็กน้อยแต่ต้องวัดความยาวของชิ้นไม้ไผ่ที่ไม่ได้แยกแยะในอุจจาระเพื่อระบุและติดตามตัวบุคคล โปรโตคอล FIT ซึ่งเร็วกว่าและแม่นยำกว่านั้นถือเป็นความก้าวหน้าครั้งสำคัญ “นี่เป็นงานที่ไม่ธรรมดาและน่าตื่นเต้น” พิมม์กล่าว “มันเป็นเทคโนโลยีที่ฉลาดมาก และมันป้อนเข้าสู่ประวัติศาสตร์ธรรมชาติที่ดีโดยตรง”
ด้วยภาพรอยเท้าหลายร้อยภาพที่เข้ามาในทุกสัปดาห์จากความพยายามในการติดตามทั่วโลก นักวิจัยที่ WildTrack กำลังมองหาความก้าวหน้าใหม่ๆ ในการประมวลผล โดยเฉพาะอย่างยิ่งปัญญาประดิษฐ์ (AI) เพื่อเร่งการทำงานของพวกเขา Jewell และ Alibhai ทำงานร่วมกับผู้ให้บริการซอฟต์แวร์ SAS มาตั้งแต่ช่วงปลายยุค ในปี 2018 พวกเขาร่วมมือกันสร้างอัลกอริธึมแมชชีนเลิร์นนิงที่สามารถระบุรอยเท้าโดยอัตโนมัติหรือค้นหาจุดเครื่องหมายในรูปภาพรอยเท้า ซึ่งเป็นงานที่นักวิจัยใช้ในการดำเนินการด้วยมือ ในไม่ช้า ทีมงานก็ได้ฝึกระบบ AI ให้รู้จักแมวใหญ่สายพันธุ์ต่างๆ ได้จากการดูลายอุ้งเท้า “หลังจากนั้นไม่นาน คุณก็จะสามารถบอกความแตกต่างระหว่างเสือภูเขากับเสือดาวหิมะ หรือแมวตัวใหญ่ตัวอื่นๆ ได้” Craig Mann ผู้พัฒนาซอฟต์แวร์ในโครงการ WildTrack ของ SAS กล่าว
ความก้าวหน้าของ AI ไม่ได้ถูกใช้เพื่อช่วยในการอนุรักษ์ในห้องปฏิบัติการเท่านั้น นักวิจัยของ WildTrack ยังใช้ AI เพื่อปรับปรุงเทคนิคการรวบรวมรอยเท้าด้วย ร่วมกับบริษัทโดรนจากยุโรป SenseFly พวกเขากำลังพัฒนาโดรนที่ขับเคลื่อนด้วย AI เพื่อติดตามรอยเท้าและรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับสัตว์จากอากาศ ในเดือนสิงหาคม นักวิจัยได้ทดสอบโดรนที่ใช้โดยทั่วไปสำหรับการทำเหมือง การสำรวจ และการเกษตร เพื่อสแกนพื้นที่ขนาดใหญ่และค้นหาเส้นทางของมนุษย์ สุนัข และม้า ความหวังของพวกเขาคือการพัฒนาโดรนที่สามารถสแกนรอยเท้าด้วยความละเอียดสูง รวมถึงติดตามรอยเท้าของสัตว์ในทุ่งหญ้าหรือหิมะลึก
credit : วิธีซ่อมแก้ไข รถยนต์ รถมอเตอร์ไซ | นักบาส NBA | รีวิวรองเท้า | แคมป์ปิ้ง
